Vrouwen in de techniek bevorderen is een populaire bezigheid van welmenende onderwijzers verspreidt door de westerse wereld. Af en toe zijn de tuttige symposia, presentaties, en petit-four theefestijnen grappig, maar meestal zijn ze irritant, proberen ze onzinnige dingen als wiskunde roze maken, en maken ze je niet alleen beschaamd dat je iets zo beuzelachtigs als meisje zou kunnen zijn, maar ook dat je je bezighoudt met iets zo bril-de-neus-opschuivends als wetenschap. Zie bijvoorbeeld de hoofd-tussen-de-knieen-dwingende promofilmpje van de Europese Commissie, Science, it’s a girl thing. Om van te kotsen.

Ook al is het super duidelijk (voor iedereen behalve de Europese Commissie dan) dat vrouwelijke onderzoekers niet alsof ze in een Libresse reclame aan het rondspringen zijn gefotografeerd moeten worden om meer onwetende middelbare scholieren de techniek in te dwingen, is het niet perse duidelijk wat wel een acceptabele houding tegenover vrouwen in wetenschap zou kunnen zijn. Zo leek het voormalige docenten van mij volstrekt normaal om een “leuk, spontaan, maar toch ook slim meisje” (ja die aanhalingstekens geven helaas een directe citaat aan) te vragen om als minimumloon betaalde booth babe te werken terwijl (mannelijke) klasgenoten gewone carrières bij dezelfde bedrijven aangeboden kregen. Waarom zag ik dit niet als compliment? Ze zeiden dat ik leuk, spontaan, en toch slim was!

Als vrouw in de techniek moet je kiezen voor hard werken voor minder loon, kleinere kans op promotie, minder onderzoeksbeursen, en minder kans op tenure. Als je het desondanks toch doet, maar dan wel bro-gedrag vermijdt, moet je er geen probleem mee hebben voor bitch of manwijf uitgemaakt te worden. Misschien moeten ze daar wat aan doen voordat ze alles roze proberen te maken. Misschien is het best slim van vrouwen in het algemeen om een veld te vermijden waar ze alleen op tweede plek kunnen beginnen.

Technomode en wearables zijn de laatste jaren een populaire technische vrouwenbezigheid, waar fröbelen, kleding en elektronica doodleuk samenkomen in hoogst sletterige outfits. Superpopi. De ontwikkelaars van deze meesterwerken zoeken dan ook vaak vrouwen om als model voor het kledingstuk te fungeren. In plaats van modellen inhuren worden vriendenkringen en collega’s afgespeurd voor leuke meisjes- of gewoon meisjes, want zoals we eerder opmerkten zijn er niet zoveel in de techniek en leuk is relatief. In vergelijking met straight-up vrouwenbeelden blijkt er toch niet zoveel geld in technomode te zitten- blijkbaar is de glanslaag van Serieuze Wetenschap toch niet ideaal. Op een of ander manier komen veel collega’s en vrienden met dit soort halverwege klusjes dan bij mij terecht.

Het is dan weer– “Waarom vind je het niet leuk dat we je lekker vinden? We zouden heus geen lelijke meisjes vragen”. Daar gaat het niet om. Model zijn is een carrière, en niet mijn carrière. Ooit heb ik als danseres gewerkt, en voor die nachten van gekronkel en objectificatie werd ik dik gecompenseerd. Op gegeven moment heb ik dat achter mij gelaten. Je lichaam kun je alleen als beeld verkopen als je het niet ook voor iets anders nodig hebt- bijvoorbeeld voor respectvolle uitwisselingen met je collega’s over andere zaken… zoals… oh… JE WERK.

tl;dr: Rot op, ik ga niet gratis model voor je staan een een open uitnodiging aan mijn collega’s uitreiken om mijn lichaam te keuren. Je vraag is een belediging. Krijg de klere.

Here’s an abbreviated translation into english: I’m not going to model for your technofashion show for free and give you and all my colleagues permission to grade my body and objectify me.